Ja hoor, nog een label?

Het lijkt tegenwoordig alsof er met 50 % van de kinderen op de groep of in de klas iets mis is. Kinderen krijgen steeds meer labels opgeplakt. We leven in een maatschappij waarin ouders veel van zichzelf en hun kinderen verwachten. Dat is ook logisch; we leven in een wereld vol met kansen en keuzes. Een individueel mensenleven is voor ons een project geworden waarin we succes willen behalen. Kinderen worden gezien als een verlengstuk van het succesvolle leven.

Het begint al vroeg; de groeicurves van het kind worden onderling vergeleken door sommige ouders, die niets liever willen dan dat hun kind op z’n minst ‘normaal’ is. Het lijkt dat de bandbreedte van wat als ‘normaal’ wordt beschouwd is versmald; afwijkingen van het gemiddelde lijken steeds minder te worden getolereerd. Wanneer een kind niet geheel voldoet, kan het ‘storende’ gedrag te snel worden afgedaan als een stoornis aan de kant van het kind, dan hoeven ouders/verzorgers namelijk niet naar zichzelf te kijken, naar hun verwachtingen, onzekerheden en ergernissen. Die zeggen namelijk slechts iets over de ouders/verzorger en dat zou betekenen dat ze zelf iets moeten veranderen om te zorgen dat het kind echt zichzelf kan zijn in deze wereld.

Als pedagogisch professional moet je beseffen dat kinderen met een diagnose nog steeds ‘normale’ kinderen zijn. Hun gedrag wijkt in sommige situaties misschien wat af, maar verder is het een volkomen normaal kind. Het krijgen van een diagnose kan belangrijk zijn, want deze geeft toegang tot behandeling, die ervoor zorgt dat het kind nog vaker normaal zal zijn. In deze training aandacht voor het labelen van kinderen en het omgaan met kinderen met een label.